De Nederlandse viermans-formatie BlueShaker (let op: niet verwarren met het Spaanse ‘Blue Shakers’) is opgericht in 1998. In 2011 heeft de band een metamorfose onder gaan. Arne Goossens was in 1998 al zanger en is dit nog steeds. Vanaf 2011 is PJ Jochems gitarist, Peter Doppen de drummer (en percussie) en Mark van Driel is bassist (en doet de backing vocals). Deze laatste heeft de band direct verlaten nadat de mixen van de cd klaar waren; Hij heeft alles nog ingespeeld maar daarnij is hij vertrokken. De audities voor een nieuwe bassist zijn in een vergevorderd stadium, maar een naam is nog niet bekend.
Voorheen bracht BlueShaker meer traditionele blues, maar door de nieuwe bandleden is de muziek ietsjes anders geworden. Blues is de basis, maar toegevoegd zijn rock, fusion, funk en een beetje jazz.
Op de cover van de cd is een röntgenfoto te zien van een borstbeen en ribben. In het borstbeen zit iets wat er normaal niet zit. Op de cd komt de print mooi terug en er zit een boekje met songteksten bij. Het ziet er leuk uit, maar laat nog weinig los over wat ik zo ga horen. Normaal lees is geen songteksten voordat ik ga luisteren; Ik blader alleen even. De eerste regels van de eerste songtekst ‘Need a break’ beginnen met “Think of social media…”. Dat heeft mijn aandacht en ik kom bijna in de verleiding om de tekst meteen te gaan lezen. Toch besluit ik om niet verder te lezen en de cd op te zetten.
Het intro is verrassend en breekt met de gangbare blues/bluesrock. Het heeft mooie prog-invloeden. Even later is de bluesrock goed te horen op het instrumentale nummer. Dan ‘Need a break’, waarop de tekst goed verstaanbaar gezongen is. Het nummer gaat over social media, cameratoezicht en dergelijke. De stem van Arne Goossens klinkt aangenaam en is voor een mannenstem vrij helder. Met hier en daar een heerlijk ‘schorretje’. Bovendien heeft Arne best een hoog bereik en veel power. Wat verder opvalt is dat het muzikaal goed in elkaar zit. Het ritme wijkt soms af van wat je meestal in de bluesrock hoort.
Op ‘Only whem I’m drunk’ zijn jazz-invloeden te horen, verzorgd door de blazers van Elite Horns. Dit is een vierkoppige professionele blazerssectie en Jazz liefhebbers zullen dit ongetwijfeld waarderen. Maar ikzelf hou niet echt van jazz, dus daarom ben ik niet razend enthousiast. Waar ik wel van hou zijn de mooie overgangen in tempo en volume.
‘For tomorrow’s day’ heeft me meteen te pakken” Een wow-intro. Zo wel instrumentaal als de tekst: kippenvel.
When I die, you can tell it to the woods
When I die, how much I cared for you.
Deze woorden laten zien dat dit een heel somber en gevoelig nummer is. Gelukkig heeft dit nummer ook een fijn lang instrumentaal stuk met prachtig gitaarspel. Hierdoor raakt het sombere een beetje op de achtergrond. Aan het eind van het nummer komt het sombere weer terug. De emotie in de stem van Arne geeft dit nummer een extra dimensie.
De bluesinvloeden zijn in een aantal nummers gelukkig nog duidelijk aanwezig. ‘Charity’ heeft een heerlijk bluesy laid-back intro. Het ritme blijft een tijdje laid-back, vooral door bas en drum. Het gitaarwerk gaat wat meer los, maar past er prima bij. Ook in ‘Dominant 7’ zijn de bluesinvloeden goed te horen. Maar door het andere ritme is de blues alles behalve standaard.
Het einde van ‘Remember’ is weggedraaid, een beetje jammer. Verder zit alles muzikaal toch mooi in elkaar, met goed gitaarwerk en mooie bas-loopjes. De toonhoogte-verschillen tussen de drums zijn goed te horen en daar maakt Peter Doppen gretig gebruik van. Het anders dan anders ritme klinkt altijd mooi door. Regelmatig zitten er wat rustige en leuke instrumentale details in verwerkt.
BlueShaker heeft de blues in zijn waarde gelaten, maar heeft de blues een andere dimensie gegeven. Ik ben reuze benieuwd naar de verdere ontwikkelingen in de toekomst van de bluesrock. Want hoe gaat BlueShaker zich verder ontwikkelen? Heeft BlueShaker met deze nieuwe weg andere bands geïnspireerd? Misschien heeft BlueShaker de basis gelegd voor een “nieuwe stroming” : Prog.-blues. (7,5/10) (Marista)
