Na twee succesvolle en hooggewaardeerde albums als de Kris Pohlmann Band vond Kris het kennelijk tijd worden voor een soloproject. Het resultaat “Taylor Road” ligt vanaf 16 januari a.s. in de winkel en ik kan zeggen dat het een geslaagd product is geworden. De titel staat voor de straat waar Kris voor het eerst gitaar heeft leren spelen en waar hij in aanraking kwam met de muziek van Status Quo, ZZ Top, Free en Cream en later Stevie Ray Vaughan. En dat was het begin van een weg, die hij nog steeds aan het bewandelen is.
Het album bestaat uit elf zelfgeschreven songs, waarvan een samen met Jennifer Pohlmann, en is door Kris samen met Thomas Hannes geproduceerd. De drums worden bespeeld door Daniel Guthausen en de bas door Dennis Bowens. Opvallend is meteen dat de muziek op het album meer naar de rock leunt dan op zijn eerdere twee albums. Je hoort ook duidelijk invloeden van zijn vroegste helden als Status Quo en ZZ Top terug. Maar het is rock, die stevig in de blues verankerd ligt. Het merendeel is behoorlijk stevig werk, maar dan van het melodische soort. Er zit voldoende variatie in om de songs spannend te houden. En af en toe wordt er was teruggenomen en krijgen we een adempauze. Een voorbeeld hiervan is “Look The Other Way”, een song met spannende tempowisselingen en twee gitaarpartijen die elkaar vanuit de linker- en rechterbox mooi aanvullen. Anders fraaie songs zijn het stevige “Borrowed Time” en de rauwe bluesrock “Taking Back What’s Mine” met afwisselende gitaar- en harmonicasolo’s.
Het is een prima album van Kris Pohlmann. Steviger en meer rock dan zijn eerdere cd’s, prima songs en gevarieerd opgezet. Wat mij betreft is dit een geslaagd project. (Black Penny Records) (7,5/10)
