Het meeste bekend is Chip Taylor van hits als “Wild Thing” (Troggs) en “I Can’t Let Go” (o.a. Linda Ronstadt), maar buiten deze hits is hij vooral de man van de bedachtzame songs en beweegt hij zich voornamelijk in het stramien country/folk/americana.
Zijn nieuwe album, het driedubbele “Little Prayers Trilogy”, is opgebouwd rond een aantal demo’s, waarvan het de bedoeling zou zijn dat deze later met een complete band zouden worden uitgevoerd en opgenomen. De demo’s klonken eigenlijk zo goed dat Taylor heeft besloten deze met hier en daar wat veranderingen uit te brengen. Samen met een serie andere songs vormen deze dit driedubbel-album. De dertig songs zijn zeer spaarzaam uitgevoerd met alleen begeleiding van gitaar of piano. De zang is zacht, soms haast fluisterend of half-gesproken, en behoorlijk emotioneel. Taylor bezingt zowel persoonlijke ervaringen als zaken uit de maatschappij. In twee songs zingt Lucinda Williams met hem mee.
De teneur van het album is erg donker en deprimerend. Voor het gemak vergelijk ik het maar met “Nebraska” van Bruce Springsteen. Het is geen muziek om als achtergrond bij een feestje te dienen, maar om rustig naar te luisteren. Indrukwekkend. (Train Wreck Records) (8,5/10)
