Joost de Lange is midden dertig en speelt vanaf zijn elfde gitaar, hij werd toen beïnvloed door bijvoorbeeld Stevie Ray Vaughan, Jimi Hendrix en Dire Straits. Een jaar of zeven later kwam daar hardrock en (prog)metal bij van Metallica, Dream Theater en vele anderen. Een aantal jaar geleden richtte hij zijn eigen band, de Joost de Lange Band, op. Er zijn enkele bandwissels geweest, maar sinds 2015 is de bandsamenstelling niet meer gewijzigd. Dit drietal gebruikt invloeden uit onder andere blues, rock en grunge, stevige gitaarmuziek wordt natuurlijk niet uit de weg gegaan.
‘Drifting away’ heeft een kort instrumentaal, rockend intro. Dan komt de zang van Joost erbij met zijn licht ruw randje op de stem. Als vanzelf beweeg ik mee in het ritme van de muziek. Ook het iets langzamere stuk heeft een aangename flow. Het gitaarwerk is natuurlijk heerlijk. Dit wordt prima aangevuld door bassist Mitchell Goor en drummer Ramses Donvil. Het iets groezelige geluid past bij de muziek.
‘Wandering’ is een bekende. Dit nummer is al te horen op ‘Live in Antwerp’ (2017). Deze tekst nodigt helemaal uit om mee te zingen. Het gitaarspel is vooral in het instrumentale gedeelte tof! In zachter gespeeld stuk komt de stem van Joost extra mooi uit. Aan het strak gespeelde eind wordt nog een klein stukje vast geplakt.
Ook ‘The river’ kennen we van ‘Live in Antwerp’. Dit mid tempo nummer heeft een fijne flow. Het is gevoelig gezongen en gespeeld, je voelt bijna zijn eenzaamheid. De emotie wordt niet alleen in het vocale deel overgebracht, maar ook in het instrumentale deel. De opbouw naar meer volume en tempo, en weer terug naar beneden is prima. Na ruim 6,30 minuut eindigt dit nummer op een mooie, gevoelige manier.
De muziek is allemaal door Joost geschreven, maar Mitchell en Ramses krijgen alle ruimte om hun instrumenten naar voren te duwen. Of juist wat meer op de achtergrond te blijven. Bas en drum zijn veel meer dan ‘alleen maar’ ritmesectie, dit geeft de goed opgebouwde nummers absoluut een meerwaarde.
In ‘Lonesome wolf’ zijn de snaren wat zwaarder van klank, het ritme is opzwepend. De muziek en zang passen bij een ‘kilometervreter’. Niet alleen leuk ‘on the road’ maar ook thuis op de bank is het puur genieten. Het decrescendo is onverwacht, na deze daling in tempo en volume had het tempo nòg wat lager mogen zijn. Dat had de impact vergroot. Tempo en volume worden weer opgevoerd, dat blijft even zo, waarna de titeltrack mooi eindigt.
Het ritme in ‘Rock & roll radio’ is wat ‘recht toe recht aan’, maar dat is natuurlijk geen probleem. “Rock ‘n’ roll” wordt subtiel als backing vocal meegezongen, maar vormt een prima aanvulling. Joost laat zijn gitaar flink rocken. Later zingt hij korte stukjes solo, ook dat kan hij makkelijk aan.
Zoals eerder gezegd, krijgen Mitchell en Ramses alle ruimte. Dat komt het geheel ten goede, want Mitchell laat gave (funky) grooves horen. Bij Ramses hoor je een jazz achtergrond in zijn fijngevoelige, dynamische manier van drummen, waarbij hij goed gebruik maakt van zijn cimbalen. Natuurlijk hoor je volop fantastisch gitaarwerk van Joost. Er is een uitstekende balans tussen vocale en instrumentale stukken. Deze elf (classic) rocknummers zijn goed opgebouwd en zeer geschikt om live te spelen. De teksten zijn over het algemeen redelijk eenvoudig, waardoor je vrij snel mee kan zingen. Joost zingt de woorden geloofwaardig, bovendien heeft hij een aangename stemkleur. ‘Lonesome wolf’ is een prima album, waarvan de nummers aangenaam in je hoofd blijven kleven. (8/10) (Eigen productie)
