Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: The Boom Band is een nieuwe superband uit het Verenigd Koninkrijk, die ik na het horen deze titelloze, debuutcd, zonder met mijn ogen te knipperen naast The Allman Brothers durf te plaatsen! Zo dat is er uit.
Oh, oh, oh wat werden mijn oren 69 minuten lang tijdens de eerste draaibeurt verwend door Jon, Matt, Marcus, Mark, Paddy, Steve en Scott. Het is al lang geleden, héél lang, dat ik een cd gehoord heb waarop mijn aandacht geen moment verslapte. Hier staat geen opvulmateriaal tussen zoals op zoveel cd’s, die – als je geluk hebt – slechts met 3 à 4 goede nummers gezegend zijn en tegenwoordig nog maar ca. 35 minuten duren. Nee, deze cd bevat geen tracks die tijd nodig hebben om in te dalen, nee, hier zijn alle 14 nummers meteen ‘Boom!’, raak. Ja, dit is een cd met de ambities om uit te groeien tot een klassieker.
Het kleurrijke hoesje, waarop de voorkant geen letter te vinden is, staat naar mijn mening symbool voor de 7 bandleden die allen hun muzikale klankkleuren meebrengen en samenvoegen. Dat leidt op dit album tot een briljante mix van blues, rock, southernrock, funk en country. Enthousiast als ik ben, is het voor mij geen straf om tijdens de tweede draaibeurt een rondleiding te geven en even bij ieder nummer afzonderlijk stil te staan.
Het eerste kippenvel moment dient zich al na 40 seconden aan als de band Matt vocaal bij valt op de openingstrack ‘We Can Work Together’. Hieruit blijkt dat de 4 (!) gitaristen niet alleen uitblinken op hun instrumenten, maar ook over goed ontwikkelde stembanden beschikken, voor zowel solo als close harmony. Op ‘Diamonds in the Rust’ gaat het er een beetje ruiger aan toe, niet in de laatste plaats door de lekkere rauwe stem van Marcus.
Heerlijk gitaar werk van Mark en zijn in vergelijking met de anderen hoge stem, maken van ‘Under the Skin’ een bijzonder aangenaam nummer. Op ‘Sweet Alberta’, dat ook als promo single wordt uitgebracht, smelten de hoge stem van Mark en de lage van Matt prachtig samen. Het slide gitaarspel van Marcus kleurt al net zo fijn met het akoestische spel van Matt.
Het door Jon geschreven, sferische ‘Moonshine’ wordt door Jon zelf gezongen en door lekker slepend slide spel van Matt en Marcus begeleid. ‘Waste My Time’ is het enige nummer waarop toetsen tovenaar Paddy de lead vocals op zich neemt en drijft, evenals het daarop volgende instrumentale ‘Monty’s Theme’, op een funky ritme. ‘Monty’s Theme’ is daarbij een aaneenschakeling van solo’s van gitaren en Hammond.
‘Favour Bank Shuffle’ is een luie door Mark geschreven shuffle en daarom is hij dus ook de aangewezen man om dit nummer vocaal te vertolken. Bij ‘When You Come Home’ zullen tijdens live optredens ongetwijfeld de aanstekers de lucht in gaan op dit akoestische zwijmelnummer.
Op het bijna 8 minuten durende ‘Red Eye of the Devil’, waarmee het ‘Deluxe Edition’ gedeelte van deze fantastische cd wordt afgesloten, speelt de Hammond naast de gitaar solo’s van Matt, Jon en Marcus een voorname rol. Met dit nummer wordt tevens afscheid van het elektrische gedeelte van deze schitterende debuutcd genomen, maar er is meer en de gitaar liefhebbers worden daarbij nog eens extra verwend.
De traditional ‘Nobody’s Fault But Mine’ is namelijk het begin van een akoestisch bonus blokje van 4 songs, dat op het hoesje aangekondigd wordt als ‘The Boom Guitars’. Hierbij zijn op ieder nummer drie gitaarsolo’s te vinden, ieder in een eigen stijl. Voor ‘Can’t Find My Way Home’ neemt Mark de lead vocals voor zijn rekening. Met zijn opvallende hoge stem weet hij dit nummer naar een van de meest intense momenten van dit album te voeren.
Op ‘You Can Bring Me Flowers’ is het weer de beurt aan Jon om zijn stembanden in te zetten en dwingen de stuwende solo’s alle respect af. Het 14 e en laatste nummer is een akoestische versie van ‘We Can Work Together’ waarmee geopend werd en hierbij wordt nogmaals onderstreept dat het binnen deze band muzikaal op rolletjes loopt. Vooral op dit nummer hoor je het speelplezier terug.
Wederom heb ik kunnen genieten van pakkende, zinnenprikkelende muziek gebracht door 7 gedreven top muzikanten! Rest alleen nog het antwoord op de vraag wie die mannen van The Boom Band nu eigenlijk zijn. Ik heb bewust niet aan name dropping gedaan en daarom net als in een spannende film het plot tot het laatst bewaard. Na het lezen van onderstaande aftiteling zullen dan ook alle puzzel-stukjes in elkaar vallen.
Starring on guitars: Jon Amor (The Hoax), Marcus Bonfanti (o.a. Ten Years After), Matt Taylor (Snowy White) en Mark Butcher.
Starring on keyes: Paddy Milner (o.a.Jack Bruce’s Big Blues Band).
Featuring on drums: Steve Rushton (o.a. Imelda May en Jeff Beck) en Scott Wiber on bass.
Overdrijf ik nu als ik zeg dat dit een superband is die o.a. Van Morrisson en Eric Clapton tot hun fans mogen rekenen, ik dacht het niet! Of The Boom Band vaak live te zien zal zijn trek ik in twijfel daar alle bandleden een drukke agenda naast dit project hebben.
Reden te meer om als de gelegenheid zich voordoet dit niet aan je voorbij te laten gaan. Voor Nederland heeft The Southern Bluesnight op 21 maart de primeur, een dag later gevolgd door Paradiso en in mei wordt Moulin Blues aangedaan. Don’ t miss it! (Boom Records)(9/10)
