Een band die in eigen land al flink aan te weg timmert is de uit het Duitse Kassel afkomstige Andreas Diehlmann Band. Ik had het geluk de beide eerste cd’s, ‘Andreas Diehlmann Band’ (2017) en ‘Your Blues Ain’t Mine’ (2018) al eerder te kunnen recenseren en heb de band mogen leren kennen als een gretig spelend bluesrocktrio. Onlangs is hun derde cd verschenen, die op 6 januari jongstleden live is opgenomen in het Theaterstübchen in Kassel. De kenners van de Duitse rock- en bluesscene is dit een legendarische club. Voor de goede orde, de band bestaat naast naamgever Andreas Diehlmann (zang, gitaar) uit Volker Zeller (bas) en Tom Bonn (drums).
De cd beslaat een volle 78 minuten met veertien nummers, waarvan er negen door Diehlmann zijn geschreven. Dat de heren van het stevige werk houden mocht al duidelijk zijn bij de beide studio-cd’s. Live kan het nog wat rauwer. Stevig en rauw en toch is de ADB in staat het melodisch te laten klinken, zodat het niet beperkt blijft tot wat eenzijdig rampestampwerk. Het fundament, dat door Bonn en Zeller is gelegd, is stevig genoeg om Diehlmann zijn kunsten te laten tonen. En die zijn niet gering. Hij is een gitarist, die smaakvol en interessant blijft. Weliswaar heeft hij niet de allerbeste stem, maar het past in dit genre. De vijf covers zijn bekende nummers (‘Oh Well’, ‘All Along The Watchtower’, ‘Going Down’, ‘Hey Joe’ en ‘Purple Rain’) en de ADB weet daar op een prima manier eigen versies van te maken. Favorieten zijn de door Diehlmann geschreven bluesnummers ‘Gone’ en ‘Hard Times’ en het al genoemde ‘Hey Joe’.
Een goede plaat en een prima visitekaartje voor deze uitstekende Duitse bluesrockband. (7,5/10) (Eigen productie)
