Met Glen Frey overleed in 2016 één van de belangrijkste schakels van de Eagles. Het leek het definitieve einde te zijn van de legendarische band die vooral in de jaren ‘70 hun grootste successen kende. Tot ieders verbazing kwam er toch een doorstart met als vervanger Glen’s zoon Deacon Frey en countryzanger Vince Gill. Met deze vernieuwde formatie stond de band deze avond in de Ziggo Dome voor de eerste van twee concerten. Precies 5 jaar geleden stonden ze ook de Amsterdamse concertzaal.
De Eagles openden met de Steve Young-cover ‘Seven Bridges Road’. Met mooie meerstemmige harmonieën die zo kenmerkend zijn voor de Eagles, waarna met ‘Take It Easy’ de eerste klassieker voorbij kwam. De hit waarbij Deacon de oorspronkelijke vocalen van zijn vader voor zijn rekening nam. Hij werd hartelijk ontvangen door het publiek na de introductie van Joe Walsh. Don Henley, de andere grote zanger van de band, liet voor het eerst van zich horen in de klassieker ‘One of These Nights’. Er volgde een introductie van zijn kant waarin hij zei dat Nederland het eerste land was dat 46 jaar geleden de Eagles omarmde. Natuurlijk sympathiek, maar is dat niet iets dat hij iedere avond in ieder land zegt?
De klassiekers uit de jaren ‘70 volgden in rap tempo met ‘Take It To The Limit’ (waarbij Vince Gill voor het eerst van zich liet horen) ‘Tequila Sunrise’ en ‘Witchy Woman’. Daarna was het tijd voor een solonummer van gitarist Joe Walsh met ‘In The City’. Bassist Thimothy B. Smith nam vervolgens het door hem geschreven ‘I Can’t Tell You Why’ voor zijn rekening. Hij was alleen niet helemaal goed bij stem. Het zou later op de avond nog bij één ander nummer de vocalen voor zijn rekening nemen: het mierzoete ‘Love Will Keep Us Alive’, dat het meest recente nummer van de setlist van deze avond was (afkomstig van de reünie plaat ‘Hell Over Freezes’ uit 1994). Het werd nog voorafgegaan
door ‘New Kid In Town’ en ‘Peaceful Easy Living’. De laatstgenoemde werd een eerbetoon aan Glenn Frey die daarna nog even op het grote scherm achter het podium werd geprojecteerd.
Vince Gill kreeg de kans om met ‘Don’t Let Our Love Slipping Away’ een eigen nummer te doen. Na de minder bekende songs ‘Those Shoes’ en ‘Already Down’ kreeg Joe Walsh weer de ruimte voor een solonummer met ‘Life’s Been Good’, en Don Henley deed zijn meest bekende solohit ‘Boys of Summer’. Het bracht weer even wat meer vaart in de set die halverwege een beetje in de slaapstand dreigde te komen. Daar brachten de obscure James Gang-cover ‘Funk #49’ en ‘Heartache Tonight’ vlak voor de eerste toegift toch nog verandering in.
Als toegift kon het onvermijdelijke ‘Hotel California’ natuurlijk niet uitblijven. Joe Walsh mocht daarna met ‘Rocky Mountain Way’ nog een solonummer doen, maar het hoogtepunt kwam daarna met ‘Desperado’. Uiteindelijk zouden ze het bijna 3 uur durende optreden afsluiten met ‘Best of my Love’.
De solonummers waren misschien niet echt nodig geweest. De catalogus van een band als de Eagles is groot genoeg om daarmee de avond te vullen, hoewel dit natuurlijk toch een andere bezetting van de band is dan toen Glen Frey nog leefde. Het kan min of meer gezien worden als een eerbetoon aan hem. Maar muzikaal is er weinig op aan te merken. Het klonk allemaal nog steeds perfectionistisch en gepolijst. Anno 2019 zijn de Eagles daarmee de beste tributeband van zichzelf geworden.
