Begin november brengt Ruben Hoeke met zijn band het nieuwe studioalbum ‘All Saints’ uit. Het is na ‘Sonic Revolver’ (2016), ‘Legacy’ (2017) en ’25 Live’ (2018) het vierde album met Ruben dat verschijnt via Butler Records (Bertus Distributie). De release zal worden voorafgegaan door twee singles en worden opgevolgd met meerdere albumpresentatie shows door het gehele land.
Na zijn 25-jarige podiumjubileum in 2018 kijkt Ruben weer vooruit en is hij bezig met meerdere projecten. Het eerste tast- en hoorbare resultaat is het nieuwe studioalbum ‘All Saints’. Samen met zijn broer en drummer Eric Hoeke, bassist Mike Kamp en zanger/tekstschrijver Lucas Pruim wordt de stevige lijn van voorganger ‘Sonic Revolver’ doorgezet, maar niet zonder merkbare groei. Met nog hechter samenspel en nog sterkere songwriting worden de Blues-Rock clichés vermeden en krijgt de luisteraar ferme Hard Rock naar overheerlijk Van Halen-recept en smaakvolle ballads toegediend.
Als ultiem dessert eindigt het album met een opzienbarende cover van U2’s ‘Love Is Blindness’ waarin eens te meer duidelijk wordt waarom Ruben bekend staat als één van de beste gitaristen van Nederland. Het kenmerkende daarbij is dat de pakkende riffs en flitsende scheursolo’s nimmer de songs in de weg zitten, maar ze juist naar een hoger plan tillen.
Het album bevat tien tracks, allemaal opgenomen in maart en april 2019. De productie klinkt erg verzorgd. De mix is duidelijk zo opgezet dat de gitaar als dominant instrument overal met kop en schouders bovenuit steekt. Zo hoort het ook bij deze muziek.
Opener ‘Get Bit’ , een powerrockertje op Amerikaanse leest geschoeid over een gevaarlijke vrouw. Natuurlijk niet het meest diepgravende lyrische thema, maar hey, dat hoort ook niet bij deze muziek. De tekst bekt lekker bij de pompende rocktrack en de gitaarsolo zal iedereen die van die lekkere vuige Amerikaanse westcoast rock à la Damn Yankees / Ted Nugent houdt doen watertanden. Het spel is van on-Nederlands hoog niveau. Chapeau.
‘(I’m a) Cheap Trick’, blijft lekker doorgaan in de vijfde versnelling. Dit keer een good’ ol blues rock in de stijl een beetje van Pat Travers. De teksten van Lucas Pruim bekken lekker Amerikaans en hij zingt ze alsof hij de Nederlandse onechte zoon van David Lee Roth is. Toch roepen ze wel wat vragen op bij nadere beluistering. Het is eigenlijk een soort van Amerikaanse vorm van Paskal Jakobsen’s raad maar raak lyrics van BLØF. Maar niemand die hier teksten gaat analyseren, dit is een gitaaralbum. Ruben Hoeke weet hoe hij zes snaren tegelijk moet geselen. Dat leidt geen twijfel.
‘Sour Fruit’ heeft een heerlijke drive, lekker pompend door de cliché rockidiooms, die al decennia lang meegaan, maar nu dan door een Nederlandse band eindelijk meer dan geloofwaardig worden neergezet. Als vergelijking dringt zich weer de naam ‘Damn Yankees’ naar voren. ‘Been a long time Gone’ showcased de vocale capaciteiten van Lucas Pruim . Er lijkt een nieuwe school van fantastische rock zangers in Nederland uit hun ei te zijn gekropen waarbij ik naast iemand als Jan Willem Ketelaers, toch zeker ook Lucas Pruim bij zou willen rekenen
Bij ‘Forafter aways’ gaat dan eindelijk de versnellingsbak een tandje lager. Daar is dan de verplichte ballad! Ook hier weer dat het duidelijk een tragisch verhaal is dat verteld wordt, maar de kern blijft toch in nevelen gehuld. Voor velen is dat prachtig, dan kan je er je eigen draai aan geven, bij mij blijft de BLØF factor hangen en blijf ik met vragen achter. ‘Sally went to the store’, hoewel bluesy, doet zeker qua gitaarwerk een beetje aan de vroege Pendragon denken. Zeker niet modern dus. Beetje gemakzuchtige melodie ook . Dat gezegd hebbende maakt de gitaarsolo weer een hoop goed.
Op ‘The Devils Toil’ Is de band weer helemaal op stoom en blazen ze van begin tot einde in zesde versnelling door. Ook hier weer kan men zich vermaken met de ondoorgrondelijke tekst die waarschijnlijk voor velerlei uitleg vatbaar is. Een lekker nummertje.
Samenvattend blijkt ‘ All Saints’ een on-Nederlands goede cd. Dat gezegd hebbende is er niet veel nieuws onder de zon. De stijl is zeker niet vernieuwend, maar wel tot in de finesses uitgevoerd, en dat is zeer zeker een enorm compliment waard. Amerika zal Ruben Hoeke hier niet mee op de knieën dwingen maar dit album zal zijn live reputatie alleen nog maar sterker maken. Gewoon een erg goed album. (8/10) (Butler)
